VANUATU DEEL 2:

Lieve allemaal,

Eindelijk weer een mailtje vanaf Max. Het is nu woensdagmiddag er is veel gebeurd de laatste paar dagen.
We waren zaterdagmiddag hier aangekomen en hebben een plekje gezocht tussen de vele boten hier. We waren erg verbaasd dat hier zoveel boten waren omdat het niet echt op de geijkte route ligt. Maar snel kwamen we er achter dat hier bijna alleen maar new zeelanders en aussies zijn. We waren verrast hier nog een bekende solo zeiler te zien. Radar van Maya voor het laatst gezien in Galapagos.
Zaterdag illegaal aan land gegaan. De bedoeling is dat je wacht bij een speciale boei tot de quarantine boot voorbij is geweest. Alleen zondag en maandag waren hier een feestdag en dan komt de boot niet of je moet er 4 keer zo veel voor betalen en de prijs is al niet mis. We hebben ons maar even gedekt opgesteld en de gele quarantine vlag niet gehesen. (op een boot kan toch van alles zoek gaan toch?)
De stad heeft niet veel charme. de mensen zijn hier verassend donker en je ziet hier alleen maar mensen met kroeshaar. In Fiji en Tonga zag je mensen met zowel kroes als stijl haar. Typisch melanesiers zullen we maar zeggen. De dames lopen veelal in een jurk die voor verschillende lichaamsgrotes gebruikt kan worden. De jurk heeft erg veel stof en rijkt een eind tot de grond als je dun bent en zit heel wat strakker als je wat dikker bent. Bij de mouwen zit een lintje zodat je daar de boel een beetje kan afstellen om je armen wat een schitterend pof effect geeft. Hier geen hoogstaande mode dus.
Vanuatu is een lange tijd 2 talig geweest. Bij het inklaren kon je zelfs kiezen of je het bij de Gendamerie wilde doen of bij een echte bobbie. Nu spreken de mensen engels en het pigin engels en als 3e taal frans. Het mooie van de franse invloed is dat er weer lekkere stokbroodjes zijn!
Het Pigin engels is best grappig een paar woorden die we zijn tegengekomen
ofis- ofice
tis- this
blong- belong

Maandag hebben we in de buitenwijken van het stadje gelopen. Wat opvalt is dat er ontzettend veel lokale supermarktjes zijn. in 1 straat hebben we er zelfs 10 getelt. Dat is om de 200m een winkeltje. Daarnaast zijn er 3 grote supermarkten op loopafstand van elkaar. Wido heeft weer een pot nutella kunnen kopen en was weer erg tevreden. Je kan tenslotte niet naar australie zonder nutella.
Ons plan was om helemaal niet in te klaren en dinsdag te vertrekken naar australie als we een nieuwe harddrive konden krijgen voor de pc. Maar zoals het wel vaker gaat, ging dat plannetje niet door.
Maandagavond een paar uur na het opladen van de accu's ineens geen spanning meer. We hadden geen idee wat er aan de hand was en wido heeft de accu's ontkoppeld en de boel gelaten voor de volgende morgen. De nacht slecht geslapen om maar te bedenken hoe we zoveel spanning ineens verloren konden hebben.

Dinsdagmorgen zelf aan het zoeken gegaan maar het bleef 1 groot mysterie. Als we alle apparaten afkopelden dan lekte er nog steeds heel wat stroom weg. Het werd tijd voor prof. hulp. Ik ging bellen voor een elektricien en wido kreeg bezoek van de quarantine man. De uien mochten aan boord blijven als we ze maar vandaag opeten. Die 10 uien krijgen we vandaag echt wel op meneer. Nadat ze ons afval hadden meegenomen was dat ook weer klaar.
De elektricien Rod is langsgeweest en kon het probleem zo snel nog niet vinden. Voor ons zaak om de batterijen weer snel op te laden. Met de motor lukte het niet goed. Er kwam niet genoeg spanning uit de dynamo of er is nog iets aan de hand. Dan maar aan de kade aan de wal stroom. Canarische eilanden is de laatste keer geweest dat we aan de wal lagen. Het is dan ook weer even wennen. Buren zo dichtbij en meer lawaai. We liggen met de kuip naar de kant. Als je naar buiten stapt hangt het af van de kant waar je naar toe kijkt met wie je praat. Het is erg wennen. Worden we al een beetje mensenschuw?
Eenmaal aan de wal en de stroomkabel in het contact en dan niets... De baterijen werden niet opgeladen. Rod was bij de buren en kwam snel langs en die fixte het probleem met een bijpass van het een of ander (jullie merken wel ik heb er weinig verstand van) en nam de dynamo mee naar huis.
De hele nacht heeft de walstroom het goed gedaan en inmiddels zijn de batterijen weer vol.
Radar kwam nog even langs voor een borreltje en we genoten van de life muziek die vanuit de bar te horen was.

Woensdagmorgen vroeg op om de dynamo in ontvangst te nemen. daar moet nog wel wat aan gebeuren maar de Rod werd weggeroepen en we hebben hem de hele dag niet meer gezien.
Voor mij de gelegenheid om de was te doen. Met walstroom kan de boiler aan en een tuinslang vanaf de kant kan ik lekker kliederen met water. Aan het eind van de ochtend hing de boot vol met wasgoed. Voorbijgangers hadden al heel wat comentaar. Degene die de kroon spande was een man die zei; ja de was doen met de hand dat is mooi. Ach je hebt verder ook niets te doen....... Tja dat is helaas niet waar maar ja wat doe je eraan.
Wido heeft een nieuwe harddrive gekocht en is de rest van de middag bezig geweest met alles weer te installeren. ik ben maar gaan inklaren om ons bezoek maar wat legaler te maken. En tenslotte maak je alleen maar een wereldreis om de stempels in je paspoort ...(opmerking van een zeiler uit Curacao)
Vanavond gaan we kijken hoe de accu's het doen zonder walstroom en hopelijk komt Rod morgen weer langs om de boel klaar te maken. Zelf denken we dat het probleem nog niet helemaal is opgelost en dat is moeilijk uit te leggen waarom we dat denken. Morgen maar proberen bij Rod.
Zoals jullie misschien wel gemerkt hebben is er veel gebeurd en wido en ik hebben het zwaar gehad de laatste paar dagen. het huilen staat je af en toe nader dan het lachen. Nu we weer wat uit de problemen komen voelen we ons ook weer wat beter. We merken dat we graag naar australie willen om daar in cairns te klussen en om daar een autootje te huren of zo. Hier is weinig te doen en het is erg duur allemaal.
Voor ons is het nu nog afwachten wat er gebeurd de komende dagen. Nu de pc het weer doet kunnen we straks lekker een filmpje kijken. Morgenochtend de wekker zetten om met de familie te babbelen die naar de telefooncel op de kant gaan bellen.
Of te wel het komt allemaal weer goed alleen het duurt even.

Volgende keer hopelijk een mailtje met veel pos nieuws en tot dan veel liefs
wido en marleen